PADİŞAH İLE BALIKÇI

Padişah maiyeti ile birlikte bir sefere çıkar. Epeyce yol alırlar. Bu yolculuklarında da çok yorulurlar. Uygun bir yer bulup dinlenmek isterler. Bir tepeyi aştıkları sırada yeşillik-sulak bir yer görürler. Oraya varırlar. Burası cennet gibi bir yerdir. Salkım söğütler, çeşit-çeşit ağaçlar, kaynayan pınarlarla dolu olan bu yalancı cennete konuk olurlar.

Herkes bir yana kıvrılırken padişah uzakta ırmak kıyısında bir adam görür. Askerlere bu kişinin orada ne yaptığını sordurur. Askerler geri dönünce bu kişinin balık tuttuğunu söylerler. Padişah yorgun olmasına rağmen balıkçının yanına gider:

“-Rast gele hemşerim! Balık mı tutuyorsun? diye sorar. Balıkçı:

“-Evet, balık tutuyorum” diye yanıt verir. Padişah:

“-Oltanı sudan çek. Ucuna yeni yem tak. Ne tutarsan sana o tuttuğun avın ağırlığınca altın vereceğim” der. Adam oltasını çeker, yemini tazeler, Ya Allah Bismillah diyerek oltayı ırmağa atar. Padişah ta istirahata çekilir. Bir saat, iki saat derken balıkçı oltanın ucunda bir ağırlık hisseder, sevinçle oltayı çeker. Bir de ne görsünler. Oltaya ceviz kadar, belki biraz daha büyükçe delikli bir taş takılmış. Balıkçı kara talihine ilenerek/lanet ederek delikli avını görevlilere verir. Bir yandan da:

“-Ne olurdu ya bir kurbağa, ya bir tosbağa/kaplumba takılsaydı. Hiç olmazsa çoluk çocuğumun hayatı kurtulurdu” diye yakınırken görevliler, delikli taşı alıp Padişah’ın huzuruna gelirler. Padişah balıkçıya:

“- Ne yapalım, talihine küs” der. Hazinedarı çağırtarak, bu taşı altın  ile tartın adamın bağışını verin diye buyruk verir.

Hazine vekili bir terazi getirir. Balıkçının yakaladığı delikli taşı bir kefeye, öbür kefeye de bir altın koyar. O ne? Taş yerinden kıpırdamıyor. İki-üç derken elli-yüz altın koyarlar taş bana mısın demiyor. Durumu padişah’a arz ederler. Duruma herkes gibi padişah ta şaşırır. Yolculuktan vazgeçerler. Başkent İstanbul’a dönerler. Bu olay yayıldıkça yayılır. Ülke bu konu hakkında çalkalanmaktadır. Her kafadan bir ses çıkar. Herkes kendince yorumlar yapmaya başlar. Derken günün birinde bir bilgin gelir. Bu delikli taşı incelemek ister. Taşı inceler. Padişah’a:

“-Padişah’ım! Benim bu taş ile bir gece tek başıma kalmama izin veriniz. Bu taşın gizemini o zaman çözebileceğime inanıyorum “ diye izin ister. İstediği izin verilir. Bilgin kişi sabah olunca delikli taşın gizemini çözdüğünü ilan eder. Bütün ahali, taşın tartılacağı alanı doldururlar. Tartı başlamadan padişah ta alana gelir. Tartı için koca-koca çekiler getirilir. Bilgin, bunlara gerek olmadığını, küçük bir bakkal çekisinin yeterli olacağını söyler. Tartı töreni padişah’ın işareti ie başlar. Hazineden çuvallar dolusu altın getirtilmiştir. Bilgin altınlara gerek olmadığını söyler. Buna rağmen balıkçıya padişah’ın verdiği söz gereği altın ile tartılması buyruğu verilir. Terazinin bir kefesine altın öbür kefesine de delikli taş konur, taş yerinden kıpırdamaz. Ne kadar altın koysalar taşı yerinden oynatamaz. Bilgin bu denemeyi huzurda yaptıktan sonra kendi buluşunu ortaya koyar. Altınları teraziden alır. Yerden bir avuç toprak alarak delikli taşın karşısına koyar. Toprak delikli taşın karşı kefesine konulur- konulmaz delikli taş hoop diye havaya kalkar. Herkes meraktan çatlamak üzeredir. Padişah yerinden kalkarak bilginin yanına gelir. Bu taştaki olağan üstü bu hikmetin gizeminin nelerden ibaret olduğunu, büyük bir merak içinde Bilgine sorar. Bilgin, bu olayın gizemini, hikmetini, şöyle açıklar:

“-Efendim! Bu delikli taş ölmüş bir adamın gözüymüş. İnsanın gözü altına doymaz. Onun gözünü ancak bir avuç toprak doyurur.” diye yanıtlar.

………………………………………………………………………………………………………………………………..